KALDIRIMLAR... 

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;         
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.         
Yolumun karanlığa saplanan noktasında, 
Sanki beni bekleyen bir hayâl görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;  
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.           
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;      
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.

İçimde damla damla bir korku birikiyor;   
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...     
Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor; 
Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.

Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;      
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır. 
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;    
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum! 
Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;        
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!

Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.   
Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!   
Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim;   
Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.

Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;         
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.     
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,  
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi..